Reisverslag Saparua – Banda – Ambon

Veel Ambonezen uit Nederland hebben hier hun roots. We slapen in Mahu Lodge, een groots opgezet resort,veel vergane glorie, maar ons eigen huisje is schoon, met warme douche met WC,  Airco en fan.
Dat Malukku eten, top! Het beroemde Nusa Laut en andere duikstekjes, allemaal gedoken.

Ongerept, haaien, napoleons, murenen, veel vis en hard en zacht koraal.

Gelijk ’s avonds op de Pelni nachtferrie, want de snelboot vaart weer niet.

Het begint te wennen. In totaal zouden we 5 dagen op Banda zitten, en vanuit Banda zouden we 2 dagen naar het eiland Hatta gaan.
Hutje aan het  strand, heel primitief, maar ook hier topduiken. Omdat we in Saparua en Ambon al gehoord hebben, dat hier een nieuwe soort Dengue heerst die dodelijk kan zijn, en Tuta op Banda ons echt waarschuwt, daar niet naar toe te gaan tenzij we weten te voorkomen gestoken worden door muggen, cancelen we dit eiland. Er zijn al 2 jonge toeristen aan overleden dit jaar en veel komen er ziek vandaan.
Dit risico willen we niet lopen en blijven bij Tuta. Zelfs de politie komt er aan te pas, want niemand wil nog naar Hatta, kwaadsprekerij wordt Tuta verweten! Frank moet de volgende dag op het politieburo komen voor een getuige verklaring, maar als hij met zijn collega’s praat blijkt het plots allemaal anders te zijn en vertrekken ze weer met excuses op zak.
De locale dokter had bevestigd dat er inderdaad Dengue heerste op Hatta. Met de nachtferrie weer terug naar Ambon, we delen een hut met z’n vieren, er gaan veel mensen van Banda weg.
De snelboot vaart weer niet, daar kan je niet van op aan, en er is maar 1X per week een grote Pelni ferrie met fatsoenlijke hutten. Onderweg wordt Frank ziek. Hij stapt ziek met hoge koorts van boord, ook een Zwitser krijgt koorts. De plannen in Ambon zijn, nog 3 dagen “muck diving”  tussen de rotzooi, op zoek naar de vreemdste dieren en vissen die je ooit gezien hebt. Helaas, Frank is inmiddels zo ziek, die gaat niet meer duiken. We gaan – met de gids van het reisbureau- naar de dokter, het ziekenhuis om bloed te prikken. Frank heeft 39.5 koorts, eet niets meer, zware hoofdpijn en misselijk. De tests wijzen niets uit. Hij krijgt wat pilletjes, en ligt op bed. Janet besluit om wel te duiken, het is minder dan 5 minuten varen, en ik ben, samen met de Chinees Cheng, de enige gast. Na elke duik komen we direct terug, maar Frank verbeterd niet. Terug naar Nederland, met een doodzieke Frank, 2 zware koffers en 3 X handbagage… ik jank. In het vliegtuig wordt ik ook ziek, rugpijn misselijk, hoofdpijn en kotsen. In een zakje. (goed he!)  In Nederland gaan we gelijk naar de dokter, en bloed prikken en ontlasting inleveren. De huisarts raadpleegt GGD, Havenziekenhuis Rotterdam en specialisten. Die buigen zich over de klachten. Frank plast inmiddels bloed. De uitslag…. DENGUE (knokkelkoorts) we zijn allebei nog nooit zo ziek geweest. Koffers blijven 3 dagen in de auto staan! Geen power voor. Nu, na 2 weken zijn we weer redelijk opgeknapt. Er is geen medicijn voor, dus uitzieken. Omdat Frank toch veel zieker is geweest en tot het uiterste is gegaan, duurt dat toch wat langer. Hij is 7 kg kwijt, en ik 5 kg. (ik waai bekant van de dijk). Gelukkig vergeet je de ellende snel, en ik roep nu al weer, ik wil terug naar Banda!!  Omdat er wat onderling contact is tussen het duikresort op Banda, weten we dat er in totaal 5 mensen ziek zijn geworden van ons groepje duikers. Allemaal dengue. Gewoon pech gehad, hier is niets aan te doen want je kunt nu eenmaal niet 100% voorkomen dat je gestoken wordt door een mug.

Een bewogen reis van begin tot eind… we willen weer terug!