Gespot
Heb je hem al gezien?
De eerste vraag die Hans me stelt als ik hem op het station tegen kom is inderdaad:
Heb je hem al gezien?
Een zekere spanning hangt in de lucht.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Na mijn vakantie wil ik hier weer gaan duiken en spreek met Björn af om bij de parkeerplaats bij Kattendijke te gaan.
Lekker dichtbij en makkelijk.
De andere leden van de club informeer ik via de Dolfijn-app.
Er zijn meer leden die willen gaan duiken.
In de app laat Frans weten dat er bij Wemeldinge een zeepaardje is gezien.
Hij weet zelfs te vertellen waar we moeten zijn.
De duikplaats wordt dus aangepast en met 4 buddyparen gaan we op zoek.
Met de duidelijke beschrijving kan het niet missen, lijkt het.
“Je gaat er hier in en je zwemt recht uit tot op 13 meter sepiastokjes staan.
Daar ga je naar het oosten tot je na een paar minuten zwemmen een paar afgebroken sepiastokjes ziet.
Daar zit het zeepaardje op.
En voor de aanduiding heeft iemand er een tuinkabouter neer gezet op een paar meter er van af. “
Easy.
Easy.
Met hoogwater is de toegang makkelijk en we zwemmen uit.
Op de aangegeven diepte helaas geen sepiastokjes.
Misschien zijn we met wat stroming dan niet helemaal recht uit gezwommen.
Dan maar gewoon naar het oosten en die diepte aanhouden.
Hm, als we recht naar het oosten zwemmen varieert de diepte. Wat doen we?
We besluiten de 13 meter aan te houden en zigzaggen verder.
Je begrijpt het al.
We zien van alles, het is een leuke duik, maar het zeepaardje is niet te vinden.
Na afloop blijkt dat Emauel met wat geluk op de bewuste stokjes is gestoten en omdat hij Frans en Rachel nog kon inseinen hebben zij deze soort op hun lijstje kunnen schrijven.
De andere duikers blijven helaas met een niet afgevinkte lijst achter.
Als troost komt er wel een zeehond vlak onder de kant ons een tijdje aanstaren.
Toch kunnen we het er niet bij laten zitten.
Een zeepaardje is een niet alledaagse gebeurtenis die ik wel wil meemaken.
En de volgende avond staan we er weer.
Deze keer zien we weer andere soorten.
De harlekijnslak heeft Wemeldinge duidelijk ook bereikt.
Maar een zeepaard?
Niet gezien.
Na afloop wel bruinvissen deze keer, ook leuk.
Drie keer is scheepsrecht, niet waar?
Deze keer heb ik met Frans afgesproken.
De aanwijzingen voor de zoektocht worden steeds aangescherpt, dus met goeie hoop gaan we weer te water.
Ik moet nog eens opzoeken waar het spreekwoord vandaan komt, want ook deze keer lukt het ons niet om de stokjes te vinden.
Gelukkig blijft ook Emanuel enthousiast en met hem ga ik een paar dagen later weer een poging wagen.
Inmiddels duiken we bij de laagwaterkentering.
En de duikplaats is daar niet erg goed op ingericht.
Het is een hele klauterpartij over de vele oesters.
Zonder kleerscheuren kunnen we de duik beëindigen, dat wel. Maar nog steeds geen zeepaardje.
Echt balen is het niet, want het blijven steeds leuke duiken. Desondanks knaagt het.
Op facebook komen steeds berichten dat zeepaardjes worden gesignaleerd.
En waarom wij dan niet???
In het weekend laat Björn weten dat hij op één van zijn duiken de befaamde plek heeft gevonden.
In het weekend laat Björn weten dat hij op één van zijn duiken de befaamde plek heeft gevonden.
Hij zit er dus nog steeds.
In deze prachtige zomer is het nog steeds geen straf om de waterkant nog eens te bezoeken, dus we wagen weer maar eens een poging.
En dan eindelijk is het zo ver.
Deze keer weer met Frans en ook Emanuel en Yoran zijn van de partij.
We besluiten om met z'n vieren op rij de dijk langs te zwemmen om het zoekgebied te vergroten.
En dat lukt dus.
Na een paar minuten arriveren we bij de bewuste plek.
Het blijken slechts 4 afgebroken stokjes te zijn op nog geen halve m2.
Geen wonder dat we er wel eens langs zijn gezwommen zonder het op te merken.
Een meneer met een grote camera is ons voor, wat geen probleem blijkt te zijn.
Een meneer met een grote camera is ons voor, wat geen probleem blijkt te zijn.
Hij seint ons: kom er maar bij.
En daar kan ik het gewilde diertje bewonderen.
Een prachtig beestje dat ook nog zwanger blijkt te zijn.
Geweldig! De schoonheid is goed te zien op de foto's die we later toegezonden hebben gekregen.
De fotograaf blijkt niemand minder te zijn dan Luc Rooman.
En hij was niet alleen zo sympathiek onder water, we mogen ook zijn foto's gebruiken.
Nadat we het zeepaardje een poosje hebben bewonderd laten we een inmiddels gearriveerde tweede fotograaf bij hem achter en besteden het tweede deel van de duik met het bewonderen van het meer alledaagse onderwaterleven.
Dat blijft ook na deze bijzonder ontmoeting boeien.
Dat blijft ook na deze bijzonder ontmoeting boeien.
Dus: ja Hans, ik heb hem gezien. En de tuinkabouter? Nooit meer gezien.